Krijg nou wat! Dacht ik toen ik vrolijk op de maandagochtend door mijn statistieken ging. Waar komt die piek bij die ene blog vandaan? Nog gekker: het verkeer kwam allemaal via Google. Ik had toch echt niks bijzonders gedaan in het weekend.
Het ging om het artikel met de titel Bye Bye Facebook dat ik in januari al had geschreven. Naar aanleiding van de ophef dat Facebook bedrijfsberichten minder ging laten zien. Mijn tip destijds: focus niet te veel op Facebook, zorg voor een goede positie in Google (vind ik nog steeds).
Inmiddels kwam er nieuwe ophef over Facebook. Dat van die data en die privacy. Je weet wel. Voor Arjan Lubach en zijn team reden om letterlijk te pleiten voor een Bye Bye Facebook.
Precies de titel van mijn blog dus.
Niet bijzonder natuurlijk, want gangbare term. Maar daar lag dus wel de verklaring van mijn plotselinge piek. Want die uitzending was gisteren. Blijkbaar hebben heel veel mensen (die dat filmpje ook wilden zien) gegoogeld op ‘Bye Bye Facebook’ en kwamen toen mijn blog tegen die – niet zo gek – daar goed op scoorde. Ik zal vermoedelijk eventjes heel erg hoog hebben gestaan.
Inmiddels ben ik al weer ingehaald door de nieuwswaarde rondom die Lubach-stunt en wie nu googelt op Bye Bye Facebook ziet alle nieuwsberichten over de show van Lubach. Ik bungel inmiddels onderaan pagina 2.
Volkomen begrijpelijk, want Google wil de beste resultaten tonen die aansluit op de zoekintentie van de gebruiker. En die zoekt niet mijn blog, maar informatie over de video van Lubach. (kijk hem hier, hoef je niet te googelen)
Helemaal voor niets zijn die mensen gisteren (en beetje vandaag) ook weer niet op mijn blog terechtgekomen. Want met een gemiddelde time on site boven de 2 minuten vonden ze blijkbaar mijn blog ook nog best aardig om te lezen. Terwijl er geen grap in voor kwam.
En dat vind ik dan weer grappig. Lubach bedankt!